Blog Transferred...

Our love story blog is now officially transferred to this link:

http://bloggerjorge.wordpress.com/love-story/

See u there!

Can I Have The Last Dance? Chapter 3

Chapter 3 : A Night to Remember

 

“Krrrnnng!!!” tunog ng alarm clock. Alas siete na pala, kailangan ng bumangon. First day of work today kaya dapat hindi malate.

Sobrang excited ako sa araw na ito dahil ito na ang simula ng panibagong kabanata ng aking buhay. Pangako ko sa sarili ko na magiging maayos ang lahat.

Habang nag iintay na makaakyat sa 25^th floor ang elevator, panay ang dasal ko, lahat na yata ng kilala kong santo ay natawag ko na for their prayers. Ibang-iba ang opisinang nakita ko nuong isang lingo. Ngayon ay puno na ng tao. Maligalig at maingay, nakikisabay pa ang mga ring ng telepono at tunog ng mga printers.

Sinalubong ako ni Ms. Evelyn at sinabing “Good morning Mr. Jorge, how was your trip?”, “Oh hi Ms. Evelyn, good morning too. It was great, thanks.” Nakangiting sagot ko. “Please follow me and I will endorse you to Mimi, she is one of your staff and she will orient you on your work load.” Naglalakad kami papunta sa cubicle ko habang sinasabi nya ang mga ito. At ng makarating kami sa cubicle, nandun na ang tatlong staff na subsob sa trabaho. “And by the way, Mimi is also a Filipino.” Inabot ni Ms. Evelyn ang isang folder kay Mimi at kinindatan kami pareho. Bigla akong nabuhayan ng loob ng malaman kong pinay sya at least may kababayan akong staff na pwede kong mapagtanungan at makausap.

“Ang bata mo pa pala.” Pabirong sabi nya. “Bakit? Ano ba ang ineexpect mong edad ko?” sagot ko naman, parehas pa kaming nakatayo sa pasukan ng malaking cubicle namin. “Yung dati naming boss ay 40 years old na, nalipat sya sa Damansara Office, napromote.” Sagot nya. “Ah ganun ba? Eh bakit parang masaya ka?” binigyan ko sya ng magandang tingin. “Wag mo kong tingnan ng ganyan, nde kami nagkaroon ng magandang experience sya sa kanya, period.” Sagot nya na dapat wala na akong follow up questions.

Pumasok na kami sa cubicle at andun na nga ang natitirang dalawang lalaking staff. Pinakilala nya muna si Wai Yen, sya daw ang boyfriend nyang Chinese at ang English name nya ay Nick. Tas si Sin Fu ang autistic sa grupo, may sarili daw syang mundo pero sobrang talino. Buwan-buwan daw ay 100% ang accuracy nya sa mga reports ang English name nya ay Tommy.

“Asan ung isang staff?” pagtataka ko dahil past 9am na wala pa. “Malalate daw today kasi may dadaanan pa, anyway, kukunin naming ang number mo para sa susunod ikaw ang iinform naming.” Sagot nya. Nagpasalamat na ako at dumerecho sa table ko ng dumating ang isang babae na hinihingal sa pagod, halatang tumatakbo.

“I’m sorry, I’m late.” Sabi nya sa lahat, medyo nakayuko  malamang nahihiya lalo na sa akin. “I’m sorry, but have we met before?” tanong ko. Nagtinginan ang lahat pati si Tommy na may sariling mundo. Para akong sinisilaban ng apoy sa kinauupuan ko dahil parang pamilyar ang mukha nya sa akin, parang nakita ko na sya pero nde ko matandaan kung saan.

“He is our new team leader.” Bulong ni Mimi sa kanya. “Hi, goodmorning. My name is Chou Wei, you can call me Annie. I’m sorry I was late..” bati nya sabay shake hands. Pinutol ko na ang sasabihin nya dahil nde ako interesado sa dahilan nya kung bakit sya late. Interesado ako kung san ko sya nakita.

“Yeah, it’s you!” nagkatinginan ulet ang lahat. “Me?” tugon nya. “Yeah, you are the one who fainted in the church last week, don’t you?” naalala ko na! Sya nga ung bumagsak sa tabi ng kinauupuan ko sa simbahan nuong isang lingo bago ako umuwi ng Pinas. Sya ung may kasamang nakatatandang babae at ung binuhat ng lalaki palabas.

Bigla syang namutla, nautal, nde alam ang sasabihin. Ibubuka na sana nya ang kanyang bibig ngunit binigyan nalang nya ako ng isang ngiti. Napakamisteryoso.

“Magstart na tayo sa orientation?” putol ni Mimi sa katahimikang naganap. “Okay, let’s start.”

--

Madali lang ang trabaho ko. Pareho lang ng trabaho ko nung nasa Genting pa ako. Ang kaibahan lang ay taga check nalang ako ng mga gawa ng mga staff ko at taga amend kung kinakailangan.

Madali ko ding natutunan ang flow ng business ng department namin. Nakilala ko na din ang mga nasa ibang cubicle, ang mga nasa ibang department at mga big bosses. Sa madaling salita, naging friendly ako, marami akong naging mga kaibigan sa maikling panahon. Kasama ko lagi ang mga staff ko tuwing lunch break at sabay sabay kami laging umuuwi. Lagi kaming nagkukwentuhan at nun ko napansin na masayahin pala si Annie, palabiro at kwela. Sya ang bumabangka sa grupo. Pansinin sya ng mga kalalakihan dahil sa angking kagandahan. Makinis, mahaba ang buhok, katamtaman ang taas at pangangatawan. Tipikal na Chinese ang itsura, mamamangha ka talaga.

“Hahaha, I never thought that you are that funny, Annie!” tawa ko sa mga jokes nya habang kumakain ng lunch sa canteen. “Well, that keeps us look young, right? And our life is very short that we should enjoy every moment of it.” Tugon nya na patuloy parin sa pagtawa. Namangha ako sa sagot nya, kakaiba ang pananaw nya sa buhay. Laging positive.

“Oh by the way, as far as I know, your Chinese names has its meaning, right?” naalala ko lang ito dahil nakita ko ang ID nila na ang nakasulat ay ang Chinese name nila. “For me, my name means ‘success’” sagot agad ni Nick na proud na proud. “Mine means ‘good luck’” tugon ni Tommy sabay yuko at higop ng soup na para bang walang nangyari. Sumunod na nagsalita si Annie, “Actually my father chose my name, because he said when I’m still a baby, I always smile and laugh tirelessly that’s why they call me Chou Wei, its Happiness or Joy in English.” Muntik na kong malaglag sa upuan ko at nasamid, naku nmn, talga kayang nanadya ang tadhana at parehas pa sila ng pangalan ni Joy?

--

“I’m done” sabi ni Tommy sabay abot ng folder nya for checking. Month end na kaya madaming trabaho at lahat ng nasa opisina ay subsob sa kanya kanyang mesa. At dahil si Tommy ang pinakamatalino sa lahat, sya ang unang natatapos with 100% accuracy, sya ang naghahawak ng buong Selangor/ Kuala Lumpur State.

Natapos silang tatlo sa pag generate ng reports at natapos ko na ding icheck. Si Annie nalang ang natitira na subsob parin sa trabaho.

Nagpabili ako ng pizza kay Tommy para sa dinner namin. At ng matapos ng kumain ang lahat, sila ay nagbalak ng umuwi. Natira nalang ako at Annie. Nde ko sya pwedeng iwan sa dahilang ako ang magccheck ng ginagawa nya at ako ang magsasara ng reports ng buwang iyon sa aming departamento. Hindi ko sya kinakausap, ayoko syang abalahin kaya pinagmasdan ko nalang sya habang patuloy parin sya sa pagcompute at pagtatally ng sales.

Ngaun ko lang napansin na maraming pinagkapareha ang aking ex kay Annie. Parehas sila ng height, ng katawan, kutis at parehong palabiro. Biglang nanginig ang laman ko ng maalala ko ang aking dasal sa simbahan bago ako umuwi ng Pilipinas. Ito ba ang hiniling kong birthday bonus wish kay Lord? Nangiti ako, si Lord talga, matalinghaga at palibiro. Nde ko alam na sinagot na pala nya agad ang aking dasal nung nasa simbahan pa ako.

“Ay teka” bulong ko sa sarili ko. Ano ba itong iniisip ko! Nde naman ibig sabihin nito ay sya na nga ang sagot sa aking bonus na hiling. “Nde, nde! Wag kang umasa, Jorge. Dapat matuto ka na sa mga pinagdaanan mo, dapat maging mahinahon ka, wag magmadali” nde ako sigurado kung kunsensya ko ang kumakausap sa akin. Para akong hibang na ngingiti at biglang magseseryoso tila animo’y nasisiraan ng bait.

Magkagayon man, nde ko inaasahan na may konting kilig akong naramdaman sa mga naisip ko. “Si Lord talga napakasweet.” Natalo na ang aking konsensya na pumipigil sa aking kasiyahan. Inisip ko na talga na sya ang sagot sa aking dasal, tapos.

--

“Jorge?” nagulat ako sa tawag ni Annie. “Are you okay?” nagtataka nyang tanong sa akin. “Yeah, I’m fine. I just realized something.” Binigyan ko ng matalinghagang ngiti si Annie at inabot ang folder galing sa kanya. Sinuklian nmn nya ako ng isa ding ngiting makahulugan. Kumabog ay aking dibdib at nde ko alam ang aking gagawin. Nakaramdam din ako ng pananakit ng tyan parang may hangin na nde maipaliwanag.

“I’ll generate the report in QnE when you’re done.” Sabi nya habang kumakain ng pizza. Nakatingin pa rin sya sa kin, nahalata nya siguro na namutla ako at pinagpapawisan.

“Sandali lang” bulong ko sa sarili. “Bakit biglang nagkaganito ang nararamdaman ko? Umayos ka Jorge, umayos ka.” Nde maalis sa isipan ko ang huling dasal ko sa simbahan. Nde ako makapaniwala kung sya nga ba talga ang sagot sa aking panalangin. Kung sya man, napakamisteryoso talga. At bakit naman kaya nahimatay pa sya nung ibigay ang sagot na iyon?

“Okay, we’re done. Generate the report now and we’ll go home.” utos ko sa kanya. Inabot ko na din ang napirmahan kong reports at umupo sa tapat ng table nya at kumuha ako ng isang slice ng pizza. Pinagmasdan ko syang mabuti habang nakaharap sya sa computer at nagggenerate ng report. “Is there something wrong?” nagpapacute na tanong nya. Nde ko alam ang isasagot ko dahil na rin siguro sa gulat at sa kakaibang ngiting pinakita nya. “None, nothing. I’m just hungry I guess.” Pabiro kong sagot.

Nde ko maintidihan ang nararamdaman ko. May kilig, may ngiti, may saya. Pero bakit ngaun lang? Wala akong maisasagot dyan. Basta masaya ako, salamat sa Diyos.

“So, what’s your plan after this?” tanong ko sa kanya. Sabay na kaming kumakain ng pizza habang nag iintay sa computer na matapos at makapagprint.

“No plans yet. You?” sagot at tanong nya sa akin. “No plans either. But if I still have a time, I’ll go to Pavillion to watch movie, alone.” “Alone?! You really like movies, don’t you?”

“Yeah, and I can watch even if I’m alone.” parinig ko sa kanya. Sana umepekto ang pagpapacute ko.

“I can go and watch movie with you, if its okay.” tugon nya, umepekto nga ang charm ko. Hanggang tenga ang aking ngiti at nagkatawanan nalang kami.

--

Habang nasa sasakyan kami, nalaman ko na mahilig din pala syang maglibot tulad ko. Mahilig sya sa adventure at sa mga beaches. Nakarating na rin sya sa mga beaches ng iba’t ibang bansa sa asya at lalo akong naging interesado sa kwento nya ng sabihin nyang nakarating na din sya sa Boracay. Un nga lang, sa sariling bansa nya, nde sya masyadong nakakalibot. Kung ano ang dahilan ay nde ko alam, napakamisteryoso.

Narating namin ang Pavillion, habang naglalakad kami sa sidestrip ng mall, napansin ko na karamihan sa mga bars ay may mga kanya kanyang month-end promotion. Sa di kalayuan may biglang humarang sa amin, sinabing may promotion ang TGIF sa mga couples na tulad namin. Nagkatinginan nalang kaming dalawa ni Annie at nagngitian. “All you have to do is to sing a duet song and amaze the audience. If you do that, you will win a 3 day – 2 night stay trip for both of you to Tioman Island!” anyaya ng promoter.

“Come and let’s sing!” anyaya ni Annie. Nakupo, nde pa ako nakakaawit sa entablado sa tanang buhay ko, kumakanta lang ako sa loob ng banyo at ang mga sabon lang ang aking masugid na taga pakinig. “No, I can’t sing, I’m sorry” sagot ko nalang sabay kamot sa batok. “You don’t need to be a singer to amaze the audience?!” mabilis na pagbara sa akin ng promoter. At dahil sa nde maipaliwanag na dahilan, napa ‘Oo’ ako ni Annie.

Panay ang dasal ko na sana nde kami mapahiya at lumabas na katawa tawa. Lahat na yata ng santo natawag ko na ng bumalik sa akin si Annie. “Do you know what Zac and Vanessa sang in the rooftop?” tanong ni Annie. Nuong una nde ko nakuha kung sino sina Zac at Vanessa pero makalipas ang ilang segundong pag iisip, naalala ko na sa High School Musical nga pala sila. “Which one? ‘Can I Have This Dance?’” binalik ko ang tanong, hula lang nmn. “Yeah, you’re right! I never thought you like HSM?” tuwang tuwa at sobrang excited sya. “I watched it couple of weeks ago and I kinda like it..” nde pa tapos ang sinasabi ko ng hilahin nya ako papuntang stage. “Oh, hold on, I’m not sure if I know the lyrics.” pagtitigil ko sa kanya, baka sakaling magbago ang isip nya. Kinakabahan na ako, para akong maiihi na nde ko mawari. “Oh Lord, this is it” bulong ko sa sarili ko.

At dahil sa napanood ko na ang pelikulang High School Musical, may idea na ako kung pano nila kinanta iyon.

Nagsimula ang tugtog. Para akong binuhusan ng malamig na tubig, nanlalambot, nanginginig, lalo na’t ang audience ay marami, nakatutok sa amin, tahimik at nag iintay sa mangyayari.

Si Annie ang unang umawit.

“Take my hand, take a breath, pull me close and take one step. Keep your eyes locked on mine and let the music be your guide.”

Ninamnam ko ang sinabi nya. Masasabi kong ‘instinct’ ang nagpapagalaw sa amin, sa una’y parang nde ko kayang gumalaw at parang wala akong lakas na ibuka ang aking bibig. Ngunit ng marinig ko ang mala anghel nyang boses nya, para akong isang alipin na naging sunod sunuran sa isang prinsesa.

“Won’t you promise me, that you’ll never forget to keep dancing wherever we go next...”

Nakatitig ako sa mga mata nya habang inaawit ito. Ito ang kauna unahang pagkakataong kumanta ako sa entablado. Nuong una lang kabado.

Sabay naming inawit ang chorus:

“It’s like catching lightning the chances of finding someone like you, it’s one in a million the chances of feeling the way we do..”

Nagtatakang may ngiting nakatitig sa akin si Annie, tila bang sinasabi nya na ‘I thought you don’t know how to sing’. Sya yata ang unang taong inawitan ko ng ganito. Walang kurap, walang palya sa lyrics, ramdam na ramdam ko ang bawat salitang lumalabas sa aking labi habang nag sasayaw ng konting waltz.

Nagpatuloy ang pag awit namin at nakakabingi ang sigawan at palakpakan ng mga tao.

“Take my hand, I’ll take the lead and every turn will be safe with me” 

Bigay todo na ako sa pagkanta, wala na akong pakialam kung sintunado man o hindi. Hindi ko na din inintindi ang audience na nanonood, pakiramdam ko ay kaming dalawa lang nanduon at umaawit lang kami para sa isa’t isa.

“Oh, no mountain’s too high enough oceans too wide, cause together or not our dance won’t stop. Let it rain, let it pour, what we have is worth fighting for. You know I believe that we were meant to be..”

Nagsimula akong makaramdam ng kakaibang kibot sa aking dibdib habang hawak hawak ko sya sa kanyang baywang. Nde ko maipaliwanag, parang ang lyrics ay salitang nanggagaling sa puso namin. Puno ng kahulugan, malalim at tunay.

Magkahawak at nakatingin parin kami sa isa’t isa na para bang matagal na ang aming pinagsamahan. Napakagaan ng pakiramdam ko ng mga oras na iyon parang nasa alapaap at ayaw ko na syang pakawalan, corny mang sabihin pero totoo. Hanggang sa awitin naming ang mga luhing salita:

“Can I have this dance? Can I have this dance?...”

Malakas ang palakpakan at sigawan ng mga tao, ngunit nde ko na napansin masyado iyon. Kahit tapos na ang tugtog ay magkahawak at magkatitig parin kami sa isa’t isa. Nakangiti na tila ba kinikilig. Hinawakan nya ako sa aking pisngi at sinabing “We did it!”, “Yeah, thank you.” Sagot ko at dahan dahang naglapat an gaming mga labi.

Mainit, matamis, makahulugan na halik. Lalong nagsigawan ang mga tao, nde maputol putol ang palakpakan.

“Well I guess we have the winner for the Tioman Island trip!” sigaw ng emcee. Dun lang kami natauhan at namulat sa katotohanan. Tinanggap naming ang premyo at lumisan.

Nakakabingi ang katahimikan sa loob ng sasakyan.

“Uhm..” sabay kaming nagsalita. “Go ahead.” Sabay muli. “No, just go ahead.” Sabay na namang muli. Nagkatawanan kami. Alam kong nde sya galit sa ginawa namin, ngunit humingi parin ako ng paumanhin, “I’m sorry about..” inilagay nya ang kanyang hintuturo sa aking labi upang putulin ang aking sinasabi. “You don’t have to say sorry, I let you do it and it felt good.” Sinabi nya ito habang nakatingin sa akin.

Hinawakan ko ang kanyang kamay at inulit kong awitin ang isang parte duon sa kinanta namin kanina, “Take my hand, I’ll take the lead and every turn will be safe with me”. Wala syang tugon. Ramdam ko ang kilig, binigyan nya ako ng napakamakahulugang ngiti at dumantay sya sa aking balikat habang ako naman ay patuloy na nagmamaneho pauwi.

Can I Have The Last Dance? Chapter 2

Chapter 2 : Past is Past.

 

“Hey Jorge!” tawag ng isang lalaki galing sa likuran. Si Joey pala kasama si Strauss. “Ano nangyari dun?” Tanong ni Strauss sabay turo sa labas. “Hinimatay, nde ko alam kung bakit, nainitan siguro.” Sagot ko sa kanya.

“Kumusta ang orientation? Kelan ka daw babalik dito?” sunod-sunod na tanong ni Joey habang umuupo sa tabi ko. “Okay naman ung orientation, pirmahan ng contract at pinakita sakin ung office. Bukas ang uwi ko ng pinas tas sa next Sunday ang balik ko dito, the next day trabaho na.” mahabang paliwanag ko. “Congrats pare!” bati nilang dalawa. “Salamat pare. Sige mauna na ako sa inyo, mag aayos pa ako ng gamit ko. Nagpunta lang ako dito baka kako may misa, kaso mamaya pa daw gabi.”

--

2pm ng lumapag ang eroplano sa NAIA, nalate ng isang oras ang flight dahil sa may nahuling pasahero sa immigration sa Kuala Lumpur.

“Mame!” sigaw ko. Kahit maliit ang nanay ko, sya ang una kong nakita kasunod ang tatay ko na naghihintay sa kabilang kalsada. Dali-dali akong tumawid tulak-tulak ang trolly. “Mano po” sinabayan ko na din ng halik at yakap sa dalawa. “Kumusta ka na? Kumusta ang byahe? Naku marami kang ikukwento ha!” tuloy tuloy sa sabi ng nanay ko. “Teka po, isa isa lang, dun na po  tayo sa sasakyan magkwentuhan, kumain po muna tayo at nagugutom na ko, hehehe” sobrang excited ang lahat, nde maipaliwanag ang kasiyahan na magkita kitang muli.

“Kumusta po ang bagong kasal?” tanong ko habang kumakain ng one day old at sisig sa loob ng sasakyan. Nirequest ko kasi na magbitbit ng pinoy food pagsalubong sa kin. “Okay naman sila, kumuha sila ng condo unit sa Ortigas, walking distance lang sa work nila kaya nde sila mapapagod kakabyahe at ng makatipid din sila.” Kwento ng tatay habang nagmamaneho. “Mabuti po un ng may tuluyan ako kapag kumuha ako ng POEA at pwede po tayong magovernight stay sa kanila.”

--

“Hello bunso!!” salubong sakin ng nakakatanda kong kapatid kasama ang asawa nya. “Musta ang bagong kasal?” unang bati ko naman sa kanila. “Eto okay lang, naglilihi na yata yang sanse mo eh, hahaha” tugon ng bayaw ko sabay turo sa sanse ko na para bang sinasabing tinotopak ito lagi.

Marami kaming napagkwentuhanan nung gabi na un at nasabi ko ngang may balak akong pumunta ng Sta. Rosa upang bisitahin ang inaanak ko at ng mabisita ko din ang mga dati kong kasamahan at mga madre sa Canossa School pati na rin si Ms. Joy.

--

“Sir Jorge!!!!” nagulat ako sa tilian ng mga dalagang tumawag sa kin pag pasok ko sa school. Aba, ang mga dating estudyante ko pala itong mga to. Nde ko na nakilala, mga dalaga at binata na. “Oi, kumusta? Buti naman natatandaan nyo pa ako?” pabiro kong tanong. “Ciempre naman sir, eh ikaw ang pinakafavorite teacher naming nung grade 5 kami eh” sagot ni Karen, ang isa sa pinakamakulet kong estudyante nuon.

Para akong artista nung mga oras na un dahil nagsimula na ding maglapitan ang ibang mga estudyante. Napuna iyon ng isang teacher na muntik ko ng nde makilala. “Sir Jorge, kumusta?” isang boses na nanggaling sa bandang likuran ko. “Hey Ms. Paulo! Musta na? Nde kita nakilala ah?! Musta ang inaanak ko?” sunod sunod kong tanong. “Okay naman, libot ka sa bahay mamaya after school para makita mo naman ang inaanak mo ha?! Halika, ipapasyal kita sa school, madami ng nagbago” hila hila nya ako, tuloy tuloy ang kwentuhan naming habang naglalakad kami.

Sobra akong nasabik na makabalik sa pinagtrabahuhan ko dati. Namiss ko ang school na to, namiss ko ang mga bata, mga madre, mga teachers at may isang tao akong talgang namiss ko.

May P.E ang mga high school students at halos lahat ay nasa gitna ng ground, nde ko alam kung anong activities ang ginagawa nila. May mga kumakaway sa kin na mga dati kong estudyante, nakakatuwa, nakakamiss talaga. Malaki na din ang pinag bago ng school na to. May bagong building na din para sa Intermediate sa tapat ng high school department.

“Sir Jorge, ikaw na ba yan? Kumusta ka na?” sigaw ng isang teacher, kilala ko ung boses na un. Biglang nanginig ang buong katawan ko at halos nde ko na maiikot upang makita ko ung taong tumatawag sa kin. “Ms. Joy ikaw pala” nabubulol na sagot ko. Nde ako makahinga sa sobrang kabog ng dibdib ko, lalo na ng makita kong malaki na ang tyan nya, buntis pala sya. “Kumusta na? Tagal nating nde nagkita ah, anong balita sayo? Kelan ka dumating?” sunod-sunod na tanong ni Joy.

“Ok lang ako, dadalawin ko sana ung inaanak ko, si Lorenz, eh dumaan na din ako dito sa school para bisitahin ang mga dati kong estudyante.” Nakangiti kong sagot pero sa mga oras na un, parang gusto ko ng umiyak, nanlalambot ako, nanghihina at naguguluhan.

Akala ko nakamove on na ako, akala ko tanggap ko na na nde talga kami para sa isa’t isa ngaun at kasal na sya at madadagdagan na ng isang anghel ang kanilang tahanan. Mali, mali pala ako. Gusto ko syang yakapin, halikan, kumustahin, angkinin. Gusto ko syang makasama, makausap, makatawanan. Maraming bagay ang naglalaro sa utak ko sa maikling minutong nagkatitigan kami.

Alam kong nababasa nya ang nasa isip ko kaya tahimik lang syang nakatitig sa kin. Bigla akong nahiya at iniba ang usapan. “Ilang buwan nayan?” tanong ko na nakatingin sa tyan nya. “6 months, huy, ninong ka ha? Ok lang ba sayo?” “Oo naman, sabihan mo lang ako kung kelan ang binyag, at uuwi ako.” Pabiro kong sagot.

Natameme kaming dalawa, halatang nakikiramdam sa isa’t isa. “Ah..” pautal kong tanong ngunit nagkasabay kami at naputol din ang sasabihin nya. Nagkatawanan nalang kami. “Cge, ikaw muna” sabi ko. “Itatanong ko lang nmn kung kumusta na love life mo? Kung ok lang?” nahihiyang tanong nya. Sweet parin syang magsalita, mahinahon at puno ng lambing. “Wala. Wala na akong nahanap na kapalit mo.” Sagot ko. “Oh, sorry naman, wag kang mag alala, mahahanap mo din ang karapat dapat sayo.” pagniniguro nya sa akin sabay tapik sa balikat ko.

“Sana nga.” Tugon ko naman na biglang nawala ang ngiti sa aking mukha. “O cge, balik muna ako sa class ko, baka nagkakagulo na ung mga bata. See u later.” Pagmamadali nya. Bumalik na sya sa klase nya at nde ko na sya nakita. Nde pa rin ako natitinag sa kinatatayuan ko, motionless eka nga. Para akong namatanda, blanko ang isip, tulala, nde kumikilos.

Nde ko parin matanggap na wala na sya. Nde yata nakabuti ang pagpunta ko sa dating lugar kung saan nagkaroon kami ng masasayang pagkakataon. Mas lalo kong sinisi ang sarili ko sa nangyari. Kami pa sana ngaun o di kaya, sya na siguro ang aking kabiyak ngaun.

Di bale, pagbalik ko sa Malaysia, magkakaroon ako ng bagong buhay, bagong career at sana bagong love life. Pipilitin kong maayos ang gusot ng aking nakaraan. At magsisilbing malaking aral ito para sa akin. Pinapangako ko sa sarili ko, kapag nakahanap na ako ng girlfriend, sya na ang magiging huli.

Can I Have The Last Dance? Chapter 1

Chapter 1 : Let’s Start with a Goodbye.

 

“Hello, Goodmorning!” sagot ko sa telepono, bagong number ang lumabas kaya medyo kinabahan ako. “Goodmorning! Can I speak with Mr. Santiago please?” tugon sa kabilang linya. “Speaking, how can I help you?” sagot ko naman, napaglunok na ko, parang tama ang hinala ko. “Hi, this is Evelyn from HR Department of Shell Malaysia, I just want you to know that your papers and your work permit are ready. We will ask you to sign your contract and to have early orientation on Saturday, will you be free that day Mr. Jorge?”. Natulala ako ng ilang segundo, nde ko alam kung ano ang magiging reaction ko. Tuloy na tuloy na, eto na.. ‘This is it!’ eka nga nila. “Sure, I’ll be free on that day.” Nabubulol na ko dahil sa kaba, nde ko na din alam ang sinasabi ko. “That’s great, see on at 9, bye!”

“Eto na talaga” nasabi ko sa sarili ko habang umiinom ng tubig, pakiramdam ko natuyan ako ng laway sa maikling pag uusap na yun. Nagmadali akong nagligpit ng gamit ko sa table dahil lunch break na. Dali dali ko ding pinindot ang close button ng YM at Outlook ko para safe, walang makakabasa ng emails at chat ko. Alam kasi ng lahat ang password ng computer ko dahil sila minsan ang nagccheck ng POs online.

“Ready ka na ba, Jorge?” Tanong ni Kuya William habang naglalakad pauwi ng bahay, sya ang pinoy supervisor ko. “Readyng ready na! Hehehe! Konting ligpit nalang ng gamit ko, tas aakyat mamaya ung isang Chinese friend ko para magpick ng mga natitira kong gamit.” tugon ko naman, halatang parehas kaming excited pero malungkot at the same time. “Kelan ka daw babalik dito sa Malaysia?” follow up question nya. “Pinagrereport ako sa sabado, magpipirmahan na daw kami ng contract at may early orientation na din daw, sabi nila ready na daw mga papers ko pati work permit, passport nalang ang kailangan pagbalik ko dito. Dun na din siguro nila sasabihin kung kelan balik ko dito.” sagot ko nmn sa kanya, may kasamang lungkot at yuko ng ulo. “Ayos yan, Jorge, goodluck nalang sayo, wag kang makakalimot” pang huling salita ni Kuya William sabay pasok sa bahay. Walking distance lang nmn ito sa opisina, at dito kami nagluluto tuwing lunch time.

-

“Jorge, do you have a minute?” tinawag ako ng big boss ko, si Mr. Julian. Kakatapos ko lang ng lunch break, nde pa ako nakakaupo sa upuan ko ng tawagin nya ako. “Yes sir?” tugon ko sabay pasok sa office nya. “I already received your check out memo from the immigration. Your flight will be on Sunday, 9.00 in the morning and here’s your ticket. I will give you your passport later this afternoon but you still need to work tomorrow, ok?” wala na akong nasagot kundi “Yes, sir”. Magkahalong kaba, lungkot at excitement ang nararamdaman ko nung mga oras na un.  Kaba at lungkot dahil aalis na ako sa kumpanya na pinagsilbihan ko ng apat na taon. Marami na rin kaming pinagdaanan lalo ng boss ko, isa syang mabait at considerate na boss. Ayoko sanang umalis kaso kailangan kong magmove on at maggrow. Alam naman nya yun at alam kong naiintindihan nya ako.

“I just want to express my deepest gratitude for the chance you gave to my career. It was wonderful and memorable. I learned a lot of things, not only mentally but also emotionally. You’ve been a great boss and it hurts the fact that I will leave you and this company.” Medyo maluha luha na din ako nun, umarya na naman ang pagiging dramatic actor ko. “I will surely not forget you, Jorge. You are one of the employees who didn’t give me any problem and if you change your mind. I’m just a phone call away.” Sa pagkarinig ko nito, tuloy ng umagos ang luha ko, nde ko na napigilan sobrang touched ako sa sinabi nya. Alam ko, nagpipigil din ang boss ko, nahihiya sigurong makita ko na umiiyak din sya. “Well then, just give me your last hug!” request pa ng nya. Eto na nga ba ang pinakaayoko, ang magpaalam. Dito ako mahina, dito ako madalas bumibigay.

--

“Goodmorning! I have an appointment with Ms. Evelyn?” derechong tanong ko sa front desk officer. “Can I have your name please?” tugon naman nya. “It’s Jorge, Jorge Santiago” nanginginig na sagot ko. “Alright Mr. Jorge, please take a seat first and I will call you in a moment.” sabi ng front desk officer sabay ngiti habang pinapaupo ako. Napatulala ako sa napakagandang view galing sa 25^th floor ng building B ng Twin Petronas, kitang kita ang roof top ng Maxis building na nuon ay tinitingala ko lang tuwing nakakapunta at napapadaan ako sa KLCC upang maglibot.

“Mr. Jorge?” tawag ng isang pamilyar na boses ng babae. “Yes Ma’am?” nahuli nya akong namamangha sa ganda ng view sa labas. “My name is Evelyn, and I’m the one who called you last Thursday.” Nakangiting sabi nya sabay shake hands. “Goodmorning Ms. Evelyn, please to meet you.” nanginginig kong sagot. “Welcome to Shell Malaysia. This is our office, the whole 25^th up to 28^th floor are owned by our company. Our main office is located in Damansara and our IT office is located in Cyberjaya.” Tuloy-tuloy na salita nya habang ako naman ay namamangha sa ganda ng opisina nila, mula sa information counter papuntang hallway, parang sa pelikula. Hindi ko kayang ipaliwanag sa ganda ang mga nakikita ko.

“Are you still with me?” tanong nya sa kin. Bigla akong namula dahil sa pahiya, “Yes, of course, I’m just amazed how good your office is.” “Just wait and see the other floors, you should prepare your tissue” pabiro nyang sagot sa akin. At nagpatuloy sya sa pag oorient sa akin habang inililibot nya ako sa sa buong 25^th floor.

Pumasok kami sa isang malawak na opisina, at dahil Sabado, walang ganoong taong nagttrabaho. Umupo kami sa table nya at binigay ang isang folder na naglalaman ng documents. “This is your contract. Please read and review it, if you have any queries I’ll be around.” Nakangiting sabi nya sabay alis para siguro magkaroon ako ng privacy.

“Nosebleed naman to! Ang hirap intindihin!” bulong ko sa sarili. Hinanap ko na lang ang tungkol sa sweldo, annual leave, at benefits. Naintindihan ko naman at sang-ayon naman ang nakasaad sa napag-usapan naming nung interview.

“Do you have any questions?” sabi nya habang naglalakad palapit sa akin. “None” sagot ko. “Good. So, are we ready for contract signing?”, “Let’s get it done.” Mabilis na sagot ko na may ngiti. “So, what’s your plan after this?” tanong nya habang pumipirma ako ng kontrata. “Well, I need to finish packing my ‘oleh-oleh’ (pasalubong) for my family and friends then I will go to church for thanksgiving.” sagot ko habang pinapasa ang napirmahang kontrata sa kanya. “So, you’re a Christian?” tanong ulet nya na parang nagkukumpirma lamang, “Yes, I am” tugon ko naman. “Believe it or not, most of us here are Christians.”

“Come and I will show you your future office. You will handle four staffs and in your department, you will have four team leaders under the Chief Accountant.” niyaya nya akong tumayo at naglakad kami papunta sa isang maluwang na opisina.

Muntik ng tumulo ang laway ko sa paghanga sa opisina na pinasok namin. Napakaluwang, malinis at maaliwalas. Naglakad pa kami ng kaunti at dumating kami sa apat na malalaking cubicle. Sunod sunod ang pagkakaayos at ang pinakahuli ay isang closed door office. Sa isang cubicle ay may limang table, dalawa sa harapan, dalawa sa gitna at ung isa ay nasa likod. Ang taas ng dingding na naghahati sa mga cubicle ay katamtaman lang gaya ng normal na opisina. May mahabang table sa gilid ng dingding, nakapatong duon ang mga pagkain, coffee maker, electric thermos at iba pang pang handa ng meryenda. Sa kabilang dako naman ng dingding ay mga filing cabinet kung saan nakalagay ang mga files nila.

Dumating kami sa ika-apat na cubicle at, “Here we are Mr. Jorge, this will be your place and this will be your table.” sabay turo sa pang huling table na nag iisa. Malinis ang table na yon at ang tanging nakalagay lang ay isang bagong computer. Masasabi kong bago dahil may mga plastic cover pa ung mga cords, makintab at wala pang masyadong alikabok.

“As I’ve said earlier, you will have four staffs and they will orient you about the nature of our job and some policies. Anyway, when you come back here, I will endorse you to them. Do you have any questions?” sunod-sunod nyang salita. Ano pa nga ba masasabi kundi “Okay, thank you.”

--

Derecho ako sa St. John Cathedral pagkatapos ng appointment na yun. Tamang tama at bukas na ito. Naalala ko na Sabado nga pala at baka sakaling may misa at makapag offer ng pasasalamat. Nagtanong ako sa in-charge dun at sinabing 6.30pm pa daw ang misa. At dahil sobrang aga pa at matatagalan akong mag intay, pumasok nalang ako sa loob at planong magdasal nalang para magpasalamat.

May mga mangilan ngilan ding tao sa loob. May mga nagrorosaryo, mga nakaluhod at mataimtim na nagdadasal, may mga nagkukwentuhan lang, may mga palakad lakad at may mga nakaupo lang na tila ba nagpapahinga dahil sa kapaguran.

Lumuhod ako at nagsimulang magdasal. Nagpasalamat ako ng lubos sa blessings na binigay sa kin ng Panginoon. Eto siguro ang regalo sakin para sa aking kaarawan, ang isang bagong career. Nakuha ko pang magbiro at humiling pa ng isa para sa lubos lubusin na ang birthday wish. “Lord, matagal na po akong single, wala po akong nahanap sa Genting na kapalit ni Joy, baka nmn po pwedeng isama nyo na po sa birthday gift nyo un sakin bilang bonus?” Napangiti ako habang nagdadasal. Masyado naman yata akong nagiging demanding at baka sumagot si Lord, “Anak, isa- isa lang”. Nagsign of the cross na ako at ng tatayo na ako ay biglang may kumalabog sa may dulong bahagi ng inuupaan ko, isang babaeng nahilo. Nagulat ako kasi nde ko naramdaman na may umupo pala sa kinauupuan ko. Nagpanic ung kasama nya na medyo may edad na pero masyado namang bata kung sasabihin nating nanay nya. Pinaupo nya ung babae at nagmadaling tumakbo palabas para tawagin ang isa pang kasama.

Nahimasmasan na ung babae ng lapitan ko pero putlang putla parin ang kutis ng balat. “Are you ok?” kabadong tanong ko, “No.” sagot nya sabay pikit ng mga mata. Nde ko namalayan na nakahawak na pala ang kanang kamay ko sa mga kamay nya at nakaalalay na ang kaliwa kong kamay sa batok nya ng dumating ung mas matandang babae at may kasamang isang lalaki, nagsimula na ding magdatingan ang  mga taong nakikiusyoso.

“Thank you sir.” nag aalalang pasasalamat ng babae sa akin. “Is she okay?” tanong ko. Hindi na sumagot ang babae, halatang sobrang nag aalala. Nag-uusap sila sa Chinese language nung lalaki at binuhat ng lalaki ang nakababatang babae at tuluyan ng umalis. Hindi ko na sila sinundan. Napaupo nalang ako at napaisip. Ang bilis ng pangyayari, magkahalong awa at takot ang naramdaman ko, awa dahil sa kalagayan nya at takot dahil baka sa mga kamay ko sya bawian ng buhay.

Ganun pa man, hindi mawala sa isip ko ang mukha nya, makinis ang kutis, maamo ang mukha na parang anghel at mahaba at malambot na buhok. Matagal tagal din pala akong nakaupo ng…

“Hey, Jorge!”

Welcome!

This will be my very first love story to write.

I will use my own name as the main character but the rest of the characters are imaginary.

I want to welcome you to my blog.

Enjoy reading!